روشهای کاهش میزان کمرویی کودکان

کمرویی کودکان یکی از مشکلاتی است که بسیاری از والدین با آن روبرو هستند .حالت کمرویی کودکان  از نظر شدت در یک طیف قرار دارد و کودکان از نظر میزان حالت کمرویی در طول این طیف قرار می گیرنددر برخی از حالتها مانند زمانی که کودکی مبتلا به حالت موتیسم انتخابی است شدت حالت کمرویی امکان دارد به حدی برسد که سبب ناتوایی کودک از صحبت نمودن با اشخاص ناآشنا گردد. ویژگی اصلی حالت کمرویی کودکان ترس زیاد از اشخاص و موقعیتهای اجتماعی ناآشنا و تلاش برای اجتناب از این موقعیتها و یا اشخاص ناآشنا می باشد.. نتایج یکی از برآوردهایی که در مورد میزان حالت کمرویی کودکان انجام گرفته است نشان می دهد حدود 48 درصد کودکان شدت قابل توجهی  از حالت کمرویی را نشان می دهند و شدت کمرویی در 13 درصد کودکان به حدی می باشد که در میزان کارکردهای ارتباطی انها آسیب قابل توجهی را ایجاد می کند.

عوامل ژنتیک و محیطی در رشد حالت کمرویی کودکان نقش دارند. به نظر می رسد نقش عوامل ژنتیک در رشد کمرویی کودکان بیشتر به خاطر تاثیر برخی از خصوصیات سرشتی رخ می دهد و در به ارث رسیدن خصوصیات سرشتی نقش ژنها غیرقابل انکار می باشد. از سوی دیگر در رشد حالت کمرویی کودکان عوامل مختلف محیطی نقش دارند. نقش برخی از این عوامل با کمک نتایج پژوهشهای مختلفی که در این زمینه انجام گرفته مورد اثبات قرار گرفته است . از جمله عوامل محیطی که امکان دارد در رشد حالت کمرویی کودکان نقش داشته باشند می توان به مورد انتقاد زیاد قرار دادن کودکان توسط والدین ، عدم حضور کافی کودک در موقعیتهای اجتماعی ، حمایت پیش از حد از کودک و یادگیری این حالت توسط روش الگو پذیری اشاره نمود.

برای کاهش حالت کمرویی کودکان استفاده از روش های زیر می تواند مفید باشد:

• آموزش مهارتهای اجتماعی : این آموزشها می تواند در قالبهای مختلف از جمله آموزشهایی در زمینه ی روش های  برقراری ارتباطات اجتماعی که از سوی والدین ، همسالان و آموزگاران صورت می گیرد باشد.
• آموزش حالت قاطعیت به کودکان کمرو از سوی والدین : حالت قاطیت یکی از حالتهایی است که در آن شخص می تواند حالت ناراحتی و یا اعتراض خود را در قالب منطقی و با حالت آرامش بیان نماید.
• روبرو نمودن کودک کمرو با موقعیتهای مختلف اجتماعی
• عدم تقویت حالت کمرویی کودک از سوی والدین : یکی از راههای موثر کاهش حالت کمرویی کودکان تلاش والدین کودکان کمرو برای عدم تقویت هر گونه رفتارهای مرتبط با حالت کمرویی می باشد و در این زمینه بهتر است که والدین این کودکان از رویکردهای تشویقی استفاده نمایند.
• خودداری از برچسب کمرو بودن به کودک : استفاده ی والدین از برچسب کمرو بودن به فرزندشان نه تنها مشکل کمرویی فرزندشان را حل نمی کند بلکه امکان دارد اثرات مخربی را در پی داشته باشد
• روبرو نمودن کودک کمرو با محیطها و اشخاص ناآشنا : علامت اصلی حالت کمرویی اجتناب از محیطها و اشخاص ناآشنا می باشد و لذا روبرو نمودن کودک کمرو با محیطها و اشخاص ناآشنا نوعی حالت خوگیری در آنان ایجاد نموده و در نتیجه با مواجهه ی طولانی مدت با محیطها و اشخاص ناآشنا میزان اضطراب و ترس این کودکان کاهش یافته و در نهایت میزان حالت کمرویی آنان کاهش می یابد.
• کوشش برای افزایش میزان اعتماد به نفس کودک کمرو : معمولا کودکانی که مشکل کمرویی دارند حالت عزت نفس پائین تری در مقایسه با سایر کودکان دارند و تلاش والدین برای تقویت و پاداش دهی به فعالیتهای موثر کودکان می تواند راهی برای افزایش میزان عزت نفس آنان باشد.
• نوشته شده توسط دکتر حسین لطفی نیا ( متخصص روان شناسی بالینی )

استفاده از این مقاله به شرط ذکر نام نویسنده و آدرس سایت بلامانع است

آدرس دفتر روان شناسی و مشاوره دکتر حسین لطفی نیا : تبریز ، خیابان 17 شهریور جدید ، حدفاصل خیابانهای طالقانی و ارتش ، ساختمان سینا ، طبقه ی هفتم

تلفن :04135559866